‘Ik hou van mezelf, met al mijn rondingen’
In haar familie zitten ze allemaal stevig in het vlees, en zelf was Mathilde (19) ook altijd al volslank. Ondanks de soms kwetsende opmerkingen van anderen leerde ze met de jaren haar rondingen te accepteren. Vandaag is ze best trots op haar curves.
Tekst Valérie Péronnet – Foto’s Charlotte Jolly de Rosnay
‘Rondingen hebben, dat is not done. Die boodschap kreeg ik mee op school. In de lagere klassen scholden ze me uit voor walvis, of vette koe. Voor het eerst in mijn leven voelde ik me dik en lelijk. Ik heb heel vaak staan huilen op de speelplaats; en dat was nog maar het begin. Op een leeftijd waarop kinderen zorgeloos zouden moeten zijn, en al zeker niet vertrouwd zouden moeten zijn met termen als Body Mass Index, vertelde de dokter mij dat mijn BMI hoger was dan gemiddeld. Gelukkig was het niet alarmerend: ik was perfect gezond. In mijn familie zijn we allemaal stevig gebouwd, dat zit in onze genen. Je hebt families waar iedereen rood haar heeft, of waar iedereen groot is. Wij – mijn ouders, mijn broer en ik – zijn volslank. Vreemd genoeg vinden veel mensen dat ze daardoor het recht hebben om ons te vertellen wat we zouden moeten doen en laten.
Ik herinner me nog dat ik heel erg gekwetst was toen ik ontdekte dat ze ons als een typische McDonalds-familie beschouwden. Een familie die zich volstopte met junkfood, terwijl mijn moeder zich uit de naad werkte om gezonde maaltijden op tafel te zetten. Nu nog gebeurt het soms – vooral op de sociale media; anoniem gaan mensen altijd nog een stapje verder – dat mensen mij haarfijn uitleggen dat ik dik ben en dus automatisch lelijk. Ze vinden dat ik moet vermageren voor mijn eigen bestwil, dat mijn gewicht een gevaar vormt voor mijn gezondheid en dat het onmogelijk is dat ik van mezelf hou met zo’n lichaam. Ik begrijp nog altijd niet waar mensen het recht vandaan halen om zich te moeien met ons leven. Ik heb intussen wel geleerd om me dat soort opmerkingen naast me neer te leggen, en dat lukt steeds beter.’
Decolletés en blote benen
‘Op mijn dertiende werd het allemaal nog een stukje erger. Mijn ouders gingen uit elkaar, en dat jaar kwam ik tien kilo bij. Niets ging nog goed, niet in mijn hoofd en niet in mijn leven. Zoals de meeste jongeren van die leeftijd, of ze nu dik zijn of niet, haatte ik mezelf. Maar ik had een goede reden, vond ik. Ik wou absoluut slank zijn. Zo erg zelfs dat ik mijn lichaam begon te haten. De donkerste dag van mijn leven was toen de dokter zei dat ik morbide obesitas had en dat ik dringend zes maanden moest gaan kuren, ver weg van iedereen. Niet alleen zou ik sterven, ik zou dat ook nog eens doen zonder de mensen die ik graag zie in mijn buurt. Natuurlijk weigerde ik te vertrekken. Door afleiding te zoeken op het internet heb ik Ashley Graham leren kennen, een Amerikaans plussizemodel met hetzelfde figuur als ik. Ik ontdekte dat ze veel succes had in de modewereld. Het begon mij te dagen dat ik mooi kon zijn zoals ik was. Op dat moment heb ik de beslissing genomen van mezelf te leren houden. Heel methodisch, door stap voor stap te doen wat nodig was om mijn doel te bereiken.
Op mijn 14de zette ik mijn eerste stap: mijn vormeloze leggings inruilen voor een strakke jeansbroek die mijn vormen benadrukte en mijn taille goed liet uitkomen. Op mijn 15de besloot ik me niet langer te verbergen en mezelf uit te drukken via mijn kleren. Ik heb met verschillende stijlen geëxperimenteerd waar niemand anders op school zich aan waagde, om zonder woorden duidelijk te maken wie ik ben. Vanaf het moment dat ik mezelf durfde te zijn, en ik niet meer reageerde op de beledigingen, zijn mensen vreemd genoeg ook gestopt met mij te schofferen. Het werd me duidelijk dat ik zelf het belangrijkste struikelblok was. Zolang ik mijn lichaam niet graag zag, konden ook anderen het niet waarderen. In mijn vierde jaar humaniora durfde ik decolletés te dragen en T-shirts die mijn navel bloot lieten. Later kwamen daar jurken bij, zodat ik mijn benen kon showen, en nog wat later hoge hakken. Hoe meer ik durfde, hoe meer zin ik kreeg om mijn lijf te laten zien, om de rondingen te accentueren die ik zo lang had verstopt.
