Ontwikkel een ‘wild hart’

Weinig mensen hebben onze tijd zo ingrijpend veranderd als Brené Brown. In een wereld waarin (snel) succes en uiterlijke schijn belangrijk zijn, zette de Amerikaanse onderzoekster thema’s als kwetsbaarheid, schaamte, empathie en moed op de kaart. Haar laatste boek gaat over de durf om jezelf écht te verbinden. En dat vraagt meer dan je zou denken. Brown noemt het: ‘een wild hart’.

Tekst Hade Wouters

‘Een wild hart ontwikkelen is het vermogen om sterk en zacht te zijn, enthousiast en beducht op hetzelfde moment, moedig en bang tegelijk’ Brené Brown

Het moet gezegd. Browns boeken De moed van imperfectie, De kracht van kwetsbaarheid en Sterker dan ooit hebben onze generatie geïnspireerd en moed gegeven. In februari verscheen de Nederlandse vertaling van Brené Browns nieuwe boek, Verlangen naar verbinding. Hierin schrijft de Amerikaanse sociale onderzoekster empathisch, verrassend en een tikje streng over verbondenheid, en erbij horen. Erbij horen is niet ‘soft’, zegt ze, maar vraagt net dat je buiten je comfortzone stapt en je als persoon ontwikkelt.

Verbondenheid is niet het eenvoudige tegenovergestelde van eenzaamheid. Het gaat erom dat je erbij kan horen als jezelf, niet door je aan te passen aan anderen en te streven naar hun goedkeuring. Erbij horen als jezelf betekent dat je je imperfectie durft tonen, authentiek kan zijn in het contact met anderen en echt contact kan maken met anderen. En dat is vooral hard schaven aan jezelf. Werk dat in de ‘wildernis’ gebeurt. De wildernis ingaan als persoon is weten wat het betekent alleen te staan, kritiek, angst en pijn te trotseren. Het is de vrijheid ervaren van overal en nergens bij te horen. Je krijgt er littekens van, maar kweekt er ook een wild hart mee. En als je een wild hart hebt, heb je het vermogen om sterk en zacht te zijn, enthousiast en beducht op hetzelfde moment, moedig en bang tegelijk.

De grootste wonde

Brown baseert zich voor haar bevindingen op (eigen) onderzoek, maar is ook nooit te beroerd om haar persoonlijke verhaal te vertellen. Zelf groeide ze op in een gezin waar een onvermogen bestond om met pijn en kwetsbaarheid om te gaan. Toen ze als kind een voor haar erg belangrijke auditie niet gehaald had, zwegen haar ouders. Dat sloeg bij haar een diepe wonde. ‘Ik weet niet of het waar was of dat het verhaal was dat ik mezelf in stilte vertelde,’ zegt ze, ‘maar dat was de dag dat ik niet langer bij ons gezin hoorde, de meest elementaire en belangrijkste van al onze sociale groepen. Als mijn ouders me hadden getroost of tegen me hadden gezegd dat het dapper was dat ik het had geprobeerd – of nog beter, en wat ik op dat moment echt wilde, als ze mijn kant hadden gekozen en tegen me hadden gezegd dat het vreselijk was en ik het had verdiend om uitgekozen te worden – dan zou dit verhaal mijn leven en hoe dat is verlopen niet hebben bepaald. Maar dat gebeurde wel.’