Verkreukeld

Waar ik voorheen een yup was, weliswaar zonder indrukwekkende wagen of gadgets maar toch hoog opgeleid en ‘urban’, ben ik intussen een yum: young urban mum. We weten allemaal dat het ouderschap inhoudt dat je heel de dag bezig bent en op het einde van de dag het gevoel hebt niets gedaan te hebben. Een yum anno 2018 heeft specifieke bezigheden, naast voeden, verschonen en in de wieg mikken, zoals Annie M.G. Schmidt het ouderschap destijds puntig samenvatte. Als yum wandel ik met mijn kinderwagen door de stad en bezoek ik hippe concept stores. Als ik daar klaar mee ben, ga ik naar een koffiezaakje waar een barista een mooie cortado voor mij maakt, en ik mijn baby’s (ja, meervoud) borstvoeding geef terwijl ik in gesprek ga met vreemden.  In gesprek met vreemden? Ja, reken maar. Met een tweeling kom je niet ongezien de stad door en de opmerkingen zijn legio. De beste vind ik de steeds terugkerende vraag: ‘Is het een tweeling?’. Ik blijf maar piekeren hoe ik aan exact even oude baby’s zou komen die op elkaar lijken als het geen tweeling zou zijn. Ook wordt er dagelijks gevraagd of het een jongen en een meisje zijn, terwijl mijn dames wel degelijk beiden onder een roze dekentje liggen.

Wat ik als yum nog doe, is naar mama-cafés gaan, want die zijn er in de stad. Je houdt er gesprekken over je nachtrust, borstvoedingen, de rol van je partner en stoelgang, met onbekenden die je in het echte leven misschien niets te vertellen zou hebben maar waarmee je toch een verbindende factor hebt, namelijk één of meerdere baby’s krijgen in dezelfde periode.

Ook mama- en baby-yoga hoort intussen tot de mogelijkheden. In de mama- en baby-yoga zitten we allemaal met onze baby(‘s) op een matje en houden we gesprekken, doen we oefeningen en masseren we onze baby’s. Laatst hadden we het over terug gaan werken. De meeste mama’s zijn na een twaalftal weken op het punt dat ze weer van yum naar yup gaan. Ik kijk naar mijn mede-yummies en ik zie wallen, ze houden hun kindjes dicht bij zich, ze zoeken net als ik naar wat ritme en regelmaat en kennen hun kindjes al goed, maar zouden nog wel wat tijd kunnen gebruiken om die kleintjes door en door te leren kennen, vooral nu de periode van aanhoudende krampjes voorbij is en het leuker wordt.

Bij mij zijn er intussen al dagen waarop ik maar acht voedingen geef aan elke baby. Dagen waarop ik maar drie machines was draai. Dagen waarop ik niet meteen na het avondeten in slaap val maar eerst de afwas nog doe. Dagen waarop ik ons maar drie keer moet omkleden na het spugen. Er zijn ook dagen waarop ik voor het ontbijt nog maar vier luiers heb verschoond en dagen waarop ik voor de middag in de douche ben geweest. Er zijn dagen dat ik lunch, weliswaar rechtstaand met een baby in mijn armen. En laatst was er zelfs een dag dat ik me de pincode van mijn bankkaart bij de eerste poging herinnerde.

Ik blijf echter nog even thuis. Ik heb me er schuldig over gevoeld ten opzichte van mijn mede-yummies, ik ben dankbaar dat het kan maar ik vond het ook een moeilijke knoop om door te hakken, aangezien ik in die hele periode niets verdien en basically maar moet hopen dat mijn partner bij me blijft. Bye bye onafhankelijkheid! Doorslaggevend was echter het onderzoek naar cortisolwaarden bij baby’s. Deze indicator voor stress blijkt veel hoger bij baby’s die naar de opvang gaan, dan bij baby’s die thuis bij hun moeder blijven.

En ik vrees dat niet alleen baby’s stress krijgen. Als ik rondkijk in het mama-café of in de yogaklas, vrees ik dat een aantal yummies voer zijn voor het burn-out-monster. We krijgen in België 15 weken en in Nederland 16 weken om een kindje op de wereld te zetten en zelf nog wat uit de kreukels te geraken. Iedere mama die ik ken is nog behoorlijk verkreukeld als de eerste werkdag weer lonkt. Intussen weten we allemaal dat het in Scandinavië beter geregeld is, alleen onze overheid lijkt dit nog niet begrepen te hebben.

Het voelt bijna alsof ik alleen achterblijf, als yum, terwijl iedereen weer de mallemolen indraait. Maar ach, er zijn nog veel Instagramwaardige koffietentjes te bezoeken, waar ik vast wel met mijn tweelingwagen binnen kan.

Hade Wouters is mama van twee zonen en twee dochtertjes en adviseur in een onderwijsorganisatie.

Foto: Carmen De Vos