‘Elk kind heeft een oerbehoefte om te weten waar het vandaan komt’
‘Soms, als ik op straat loop of ergens ben waar veel mensen zijn, speur ik rond: is hier iemand die op mij lijkt? Misschien is het mijn vader wel, of een van mijn halfbroers en halfzussen?’
‘Soms, als ik op straat loop of ergens ben waar veel mensen zijn, speur ik rond: is hier iemand die op mij lijkt? Misschien is het mijn vader wel, of een van mijn halfbroers en halfzussen?’
‘Soms, als ik op straat loop of ergens ben waar veel mensen zijn, speur ik rond: is hier iemand die op mij lijkt? Misschien is het mijn vader wel, of een van mijn halfbroers en halfzussen? Van andere donorkinderen hoor ik soms dat ze meteen een klik van herkenning hebben als ze een familielid hebben gevonden. Ik heb er veel voor over om dat ook te mogen meemaken. En ja, ik ben ervan overtuigd dat ik mijn biologische vader zal vinden. Ik sta vandaag geregistreerd in zowat alle internationale databanken; het is gewoon een kwestie van tijd. Hoe meer mensen hun DNA opsturen naar bijvoorbeeld FamilyTreeDNA of MyHeritage, hoe meer matches ik binnenkrijg. Ooit komt de dag dat ik iemand zal vinden die dicht genoeg bij mijn biologische vader staat om mijn stamboom volledig uit te tekenen, dat kan niet anders. Misschien is hij tegen dan wel overleden, of wil hij niets met me te maken hebben. Mijn hart zou breken, maar ik waag het erop. Ik geloof oprecht dat weten beter is dan leven in onzekerheid.’
Oerbehoefte
‘Ik onderneem deze zoektocht niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn kinderen. Een kwart van hun DNA is immers net zo goed onbekend. Aan mijn kinderen zal ik vertellen hoe de vork aan de steel zit, als ze oud genoeg zijn om het te begrijpen. Het zwijgen stopt na mij. Mijn ouders hebben mij in onwetendheid laten opgroeien en dachten dat ze daar goed aan deden. Het is wraakroepend dat niemand zich in die tijd afvroeg wat het voor een donorkind betekent om donorkind te zijn. En daar wordt ook vandaag nog te weinig bij stilgestaan: de focus ligt nog altijd op de kinderwens, niet op het kind zelf. Aan alle mensen die kiezen voor een anonieme donor wil ik vragen om goed na te denken. Elk kind heeft een oerbehoefte om te weten waar het vandaan komt én recht op informatie over zijn afstamming. Identiteit mag geen staatsgeheim zijn, beschermd door de wet of door de medische wereld. Ik vergelijk het met een boom waarvan de helft van de wortels ontbreken, waardoor de boom moet groeien op halve kracht. Het moment waarop mijn biologische vader zijn sperma doneerde, was voor hem misschien een voetnoot in zijn leven, een twijgje helemaal bovenaan in zijn kruin. Maar voor mij zijn het mijn wortels, die ik nodig heb om verder te mogen groeien.’
Meer weten?
An is een van de oprichters van de Stichting Donor Detectives (www.donordetectives.be), die ijvert voor het opheffen van anonieme donatie en die donorkinderen helpt om via DNA- en stamboomonderzoek hun biologische familie op te sporen. In Engeland, Zweden, Duitsland en Australië werd die anonimiteit al opgeheven. Ook in buurland Nederland moeten donoren zich sinds 2004 laten registreren en kunnen hun kinderen vanaf de leeftijd van 16 jaar informatie opvragen.
Ans eigen zoektocht kun je volgen via haar blog: www.angaatopzoek.be
Wat is een KID-kind?
Vrouwen bij wie zwanger worden niet spontaan lukt, kunnen vandaag een beroep doen op technieken als ivf (in-vitrofertilisatie) of icsi (intracytoplasmatische sperma-injectie) en zo een genetisch (‘eigen’) kind krijgen. Kunstmatige inseminatie met donorsperma – ook wel KID genoemd – wordt minder vaak toegepast bij heterokoppels, of pas nadat de andere mogelijkheden zijn uitgeput. Toch worden er steeds meer donorkinderen gemaakt, omdat het een uitkomst biedt voor vrouwen die een kinderwens hebben maar geen mannelijke partner. Het exacte aantal donorkinderen in ons land is niet bekend, omdat de registratie van vruchtbaarheidsbehandelingen met donormateriaal vrijwillig is. Vier op de vijf donorkinderen zouden niet eens zelf weten dat ze verwekt zijn met donorsperma. In de beginjaren raadden fertiliteitsartsen de ouders immers massaal aan om er met niemand over te praten. Intussen gaat men er steeds meer van uit dat het beter is om open kaart te spelen, omdat geheimhouding de gezinsrelaties onder druk zet en vooral omdat kinderen recht hebben op de waarheid.
