Hoe (over)leef je met chronische pijn?

‘De laatste neuroloog die ik bezocht, bood zijn verontschuldiging aan omdat hij mij niet kon helpen. Die erkenning deed zo’n deugd. Artsen geven je vaak het gevoel alsof jij diegene bent die faalt’

‘Wat vooral moeilijk blijft, is dat chronische pijn maatschappelijk niet aanvaard wordt. Met mijn boek hoop ik chronische pijn bespreekbaar te maken, zodat mensen inzien dat het niet zomaar wat geneuzel is. Als we groen zouden uitslaan op het moment dat we pijn hadden, zouden mensen ons meteen bezorgd naar huis sturen. Maar mensen zien het niet aan je en denken daarom al snel dat je niet flauw moet doen. Verbijt die pijn maar. Maar als pijnpatiënt doe je dat al, sowieso. Ook artsen zouden meer empathie kunnen opbrengen. De laatste neuroloog die ik bezocht, een man van begin 30, bood zijn verontschuldiging aan omdat hij mij niet kon helpen. Dat was zo fijn! Ik heb zo vaak huilend bij een arts gezeten, zoals de reumatoloog, die me zei: “Ja, maar mevrouw, wat zit u te zeuren, u hebt geen reuma!” Alsof dàt pas erg zou zijn, als ik reuma had. Natuurlijk ben ik blij dat ik geen dodelijke ziekte hebt, maar de idee om oud te worden met veel pijn is ook niet zaligmakend. De empathie ontbreekt. Het probleem wordt nu bij de patiënt neergelegd, alsof jij op één of andere manier faalt. Terwijl het erom gaat te erkennen dat het probleem er is, en dat er nog geen oplossing voor bestaat. “Sorry, ons vakgebied reikt niet zo ver dat we je kunnen helpen.” Die erkenning zou op zich al heel fijn zijn.’

Een eerlijker leven

‘Wat heeft pijn je heeft gebracht? Het is een vraag die ik alle mensen die ik interviewde heb gesteld. Mij heeft het een verhoogd zelfinzicht gebracht. Ik ben gedwongen geweest mezelf en mijn psyche in kaart te brengen en mijn gedrag continu onder de loep te nemen. Wie ben ik, wat wil ik, wat heb ik nodig? Conflicten zijn voor mij verschrikkelijk, want dan krijg ik stress en dus pijn. Ik ben dus gebaat bij een bepaalde zuiverheid van leven, een mate van eerlijkheid. Ik kan ook geen geduld meer opbrengen voor mensen die negatief zijn of energie van me roven, die ga ik uit de weg. Ik vind snel dingen onbelangrijk, ik geef niet veel om uiterlijk vertoon, of wat mensen van me denken, dat interesseert me allemaal niet zo meer. Ja, pijn heeft me geleerd authentieker te leven en mijn eigen weg te gaan.’

Meer lezen?

Pijn is persoonlijk, over leven met chronische pijn, Marleen Schefferlie (Kosmos uitgevers, 2017)