‘Ik wist gewoon dat ik hier sterker uit zou komen’

‘Op sommige momenten miste ik Elfin ontzettend, dan huilde ik keihard. Maar juist door ruimte te geven aan die orkaan van verdriet bleef ik er niet in hangen en ging het ook weer voorbij’

De dagen daarna verliepen in een waas. Ik sliep wel, maar elke ochtend was er opnieuw dat onbeschrijflijke besef dat mijn kleintje er niet meer was. Wat ik dan deed, was in het moment blijven en voelen wat er te voelen was, hoeveel pijn dat ook deed. Zodra ik gedachten had als: wat als ik hem nooit naar Maria gebracht had, of: ik zal hem nooit meer zien lachen of zien opgroeien, schakelde ik bewust weer naar mijn gevoel en naar het nu. Via mijn ouders heb ik een spirituele achtergrond en ik was bekend met mindfulness, waardoor ik wist hoe je gedachten kan observeren en meer naar de achtergrond kan krijgen.

Na de eerste shock en na Elfins crematie merkte ik steeds vaker dat als ik het verdriet omarmde en intens beleefde, er daarna een soort van vrede over me kwam. In die rust en stilte voelde ik een diepe verbinding met Elfin en Maria. Daarna volgde zelfs vaak een gevoel van vreugde. Natuurlijk was ik op bepaalde momenten ook kwaad, woedend zelfs. Maar ook dat omhelsde ik in mezelf. Voel de woede maar, Shanti, zei ik dan tegen mezelf. Voel het, je bent een mens. Ik gaf ruimte aan alle emoties die bij het rouwproces kwamen. Ze mochten er allemaal zijn: op het ene moment verdriet, dan weer kwaadheid, en op het andere moment vrede of vreugde. Dat was mijn overlevingsmechanisme.’

Naar Thailand

‘Die eerste periode bleef ik vooral overeind door de steun van de mensen in mijn omgeving. Ik ging weer bij mijn moeder wonen en vrienden en familieleden belden en berichtten dagelijks of kwamen langs. Ik schreef ook een blog, waar ik mijn hart luchtte en waarop ik warme reacties kreeg. En op een dag kreeg ik telefoon van een vriend van mijn ouders uit hun Indiase ashramtijd. Hij had nu een holistisch wellnessresort in Thailand en nodigde me uit om daar een tijdje naartoe te komen. Ik heb bewust een paar maanden gewacht om te vertrekken omdat ik niet wilde vluchten. Maar het was uiteindelijk daar dat ik pas echt dicht bij mezelf en bij mijn verdriet kwam. Het bleek een prachtige en heel liefdevolle plek, waar ik heel helder kon denken en voelen. Op sommige momenten miste ik Elfin ontzettend. Dan bekeek ik filmpjes en foto’s van hem en huilde ik keihard. Maar juist door ruimte te geven aan die orkaan van verdriet bleef ik er niet in hangen en ging het ook weer voorbij.