Joke Devynck: ‘Ik durf eindelijk groot te dromen’

‘Spiritualiteit heb ik van thuis uit meegekregen. Mijn papa deed aan yoga, mijn mama had veel vriendinnen die spiritueel waren aangelegd. Ik heb als kind van al die dingen kunnen proeven en ik pik mee wat mij boeit’

Op Instagram postte je een foto van twee Boeddhabeeldjes en het boek Het Ministerie van Opperst Geluk. Hoe belangrijk is spiritualiteit in je leven?

JD: ‘Dat heb ik van thuis uit. Mijn papa deed aan yoga, mijn mama had veel vriendinnen die spiritueel waren aangelegd. Ik heb als kind van al die dingen kunnen proeven en ik pik mee wat mij boeit. Ik vind de oosterse levenskunst heel interessant. Vaak zegt een oosterse filosoof in één zin waar een westerse filosoof een heel betoog voor nodig heeft. Vooral het taoïsme inspireert mij. Het leert mij om meer in het nu te leven. Wij wijzen vaak af wat er nu is en wij begeren wat er nu níét is. Als je in staat bent om wat er nu werkelijk is te omarmen, schept dat enorm veel mogelijkheden.

Het taoïsme heeft mij ook geleerd dat wij onze gedachten en gevoelens niet zijn. Wij kunnen die gewoon waarnemen zonder ons eraan vast te hangen of zonder er een groot verhaal van te maken. Mensen doen dat, ik ook. Ik ben een actrice, ik heb die verbeelding nodig, ik zit graag midden in de dingen. Maar je kan je gedachten en emoties ook gewoon laten zijn, je hoeft er niet altijd iets mee te doen. Dat heb ik echt moeten leren, want ik was vroeger superromantisch en heel emotioneel. Ook transcendente meditatie helpt mij om een diepe rust te vinden en kalm te blijven. Dat is een uitdaging met drie pubers in huis.’ (lacht)  

Is er daardoor minder drama in je leven?

JD: ‘Absoluut. Laat het drama maar voor op het podium, in mijn gewone leven hoef ik het niet. Maar wij mensen zoeken het op. Dat is ons ego. Vroeger vond ik het ego iets heel negatiefs maar eigenlijk is het een overlevingsmechanisme. Zonder ego lagen we allemaal op de grond, klaar om vertrappeld te worden. Maar als ik voel dat ik getriggerd word, check ik eerst bij mezelf: wat maakt dat ik weerstand voel? Hoe komt het dat ik mij opwind of dat ik triestig word? Vaak is het iets van vroeger dat geraakt wordt. Daarom is het altijd goed om terug te gaan naar het begin. Achteruitlopen en kijken: vanwaar komt dit eigenlijk?’

Nog even terug naar Het Ministerie van Opperst geluk: wat is opperst geluk voor jou?

JD: ‘Ik ben het begrip geluk anders gaan bekijken. Vroeger vond ik het huishouden verschrikkelijk, ik wou alleen maar creëren. Ik heb geleerd om ook die dingen bewuster te doen: de was bewust door mijn handen laten gaan, koken met al mijn zintuigen. Daardoor kan ik er nu ook echt van genieten. Ik kan op een dag heel veel geluksmomenten hebben, maar ik merk dat dat vooral gebeurt als ik alleen ben. Tijdens het schilderen en beeldhouwen, bijvoorbeeld, los van tijd, zonder ego’s of meningen. Ik ben het gelukkigst als ik niet aan het oordelen sla en geen mening heb. Dan kom ik soms wat killer over, de mensen rond mij hebben dan het gevoel dat het engagement er niet is. Terwijl ik er gewoon voor kies om geen dingen te zeggen louter om iets terug te krijgen. Dat is een moeilijke oefening, dat gaat over het bewaken van je eigen grenzen en geen bevestiging zoeken bij de ander.’

Dat gaat dus over zelfliefde.

JD: ‘Precies. Ik ben ervan overtuigd dat je pas liefde kunt geven als je jezelf graag ziet. Na de geboorte van de tweeling ben ik een week naar Griekenland getrokken. Ik had drie kinderen gekregen op 18 maanden tijd en ik moest gewoon even weg. Toen heb ik beseft dat ik mij te afhankelijk opstelde ten opzichte van Johan. Emotioneel, maar ook op andere vlakken. Je verwacht dat de liefde dingen voor je oplost, dat die dingen aanbrengt, en als dat niet gebeurt, word je kwaad. Maar je moet jezelf water geven. Ik heb lang geworsteld met mijn gebrek aan zelfvertrouwen en ik heb mij er ook voor geschaamd. Maar ik heb geleerd dat alles verbonden is en dat je je tegelijk heel klein en heel groot kunt voelen. Ik overschat of onderschat mezelf niet meer, ik leer mezelf naar waarde schatten. Hoe liever ik mezelf zie, hoe beter voor mezelf, mijn kinderen en de wereld. Vroeger wou ik perfect zijn, nu weet ik dat het persoonlijke in de imperfectie zit. Met mezelf samenvallen, meegroeien met mezelf, daar streef ik naar.’