Natali Broods: ‘Al wat je hebt, kan op één dag weg zijn’

De beste actrice van haar generatie. De mooiste glimlach van Vlaanderen. Eén en al charisma. Noem haar naam, en de superlatieven vliegen je om de oren. Op onze sofa zit vooral een warme, intelligente vrouw, die na een carrière van bijna vijfentwintig jaar meer dan ooit weet wie ze is en waar ze naartoe wil. Natali Broods over haar werk en leven, en hoe die twee onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.    

Interview Ans Vroom – Foto’s Sofie Coreynen – Visagie Leonie Gysel

 

Actrice Natali Broods is alomtegenwoordig, dit voorjaar. Ze startte 2023 als master van het filmfestival in Oostende, waarvoor ze haar eigen selectie van favoriete films mocht samenstellen. Momenteel is ze te zien in de nieuwe, interactieve fictiereeks Assisen op Play4, en later deze lente volgt een rol in Arcadia, een prestigieuze internationale coproductie op één. Zelf blijft ze er vooral heel erg nuchter bij en geniet ze dankbaar van al het moois dat op haar pad komt. Nederig, maar met een gretige goesting vertelt ze over de projecten die haar nauw aan het hart liggen, terwijl haar aanstekelijke lach door de kamer klatert. Het is duidelijk geen toeval dat Natali Broods zo goed in de markt ligt. Vraag het aan iedereen die ooit al met haar samenwerkte: To know her is to love her.

 

Eerst even terugblikken op het filmfestival in Oostende, waarvoor je het thema family dynamics koos. Vanwaar je fascinatie voor die thematiek?

Natali Broods: ‘Al als klein meisje voelde ik heel sterk spanningen tussen mensen aan. Als kind denk je altijd dat iedereen de dingen op een gelijkaardige manier ervaart, maar later besefte ik dat niet iedereen zulke voelsprieten had. Ik ontwikkelde een grote fascinatie voor intermenselijke relaties, meer bepaald voor wat er allemaal mis kan gaan in gezinnen. Ik denk dat ik daarom ook theater ben gaan spelen. Als toneelstudent zat ik op kot vlak bij cinema Cartoons in Antwerpen. In die tijd ging ik heel dikwijls naar de bioscoop, en ik koos altijd instinctief films over gezinsdynamieken. Daar is mijn liefde voor film ontstaan, en die is nooit meer weggegaan. Veel van mijn lievelingsfilms gaan dus niet geheel toevallig over dat thema.’

 

Je selecteerde een heel specifiek soort films, waarin vooral opvalt hoe mensen dikwijls hun eigen geluk saboteren.

N.B.: ‘Ik heb heel bewust niet gekozen voor films van makers zoals Ken Loach of de broers Dardenne, die ik voor alle duidelijkheid ook fantastisch vind. Maar daar zijn het toch vooral de omstandigheden die mensen ongelukkig maken. Mij fascineert het net hoe mensen die alle kansen in het leven hebben, toch in de miserie belanden omdat er plots iets gebeurt wat hun perfecte leven door elkaar schudt. Er wordt iemand ziek, er gaat iemand dood, er komt een geheim aan het licht, of iemand van buitenaf komt het evenwicht verstoren, waardoor alles van het ene op het andere moment kantelt. Wat mij betreft is dat ook een metafoor voor ons allemaal. Kijk naar de pandemie, de financiële crisis, ziektes die ons overvallen. Alles wat je hebt, kan op één dag weg zijn. We doen allemaal onverstoord verder en vinden onze privileges vanzelfsprekend, terwijl dat natuurlijk niet zo is. We leven alsof de dood niet bestaat, alsof er niks mis kan gaan. En we staan er veel te weinig bij stil dat het in een vingerknip gedaan kan zijn.’

 

Sommige van de personages in je lievelingsfilms (ze gaat nog titels meegeven, td) brengen zichzelf in de problemen, vaak omwille van onbewuste, maar noodlottige keuzes.

N.B.: ‘Ik vind het uitermate boeiend om te zien hoe je als mens niet aan je verleden kunt ontsnappen, en hoe de weg daardoor voor jou is uitgestippeld. Je zag het al bij de oude Grieken. Neem nu Oedipus, de tragische koningszoon die de voorspelling kreeg dat hij met zijn moeder zou slapen en zijn vader zou vermoorden. Hij probeerde aan dat noodlot te ontsnappen door naar links te gaan in plaats van naar rechts, maar dat had geen zin. Wat voor jou bedoeld is, wacht toch op jou, al is het soms in een andere hoedanigheid dan je had verwacht. Hoeveel mensen beweren niet dat ze niet dezelfde fouten gaan maken als hun ouders? En terwijl ze druk bezig zijn om die fouten te vermijden, maken ze er andere die misschien nog veel groter zijn. Dat is nu eenmaal het trieste aan onze condition humaine. Heel die familiedynamiek staat voor mij symbool voor onze samenleving. Het is al zo moeilijk om jezelf te begrijpen en met jezelf samen te leven, laat staan met iemand anders, of met iedereen op deze wereldbol.’

 

Heb jij zelf geprobeerd om je leven anders aan te pakken dan je ouders?

N.B.: ‘Ik heb inderdaad een heel ander pad gekozen dan mijn moeder, die huisvrouw was. Ik heb enorm veel bewondering voor mijn mama, die oneindig veel geduld had en op een natuurlijke manier de zorgrol op zich nam. Mijn zus en ik kregen veel vertrouwen, waardoor we nooit over haar grenzen gingen. Ik ben in de negen jaar dat ik nu mama ben al veel vaker kwaad geweest op mijn twee zoontjes dan mijn moeder ooit op ons is geweest (lacht). Het feit dat ik andere keuzes heb gemaakt, was dus zeker geen bewuste tegenreactie of kritiek op de aanpak van mijn ouders, integendeel. Dat neemt niet weg dat ik niet volledig zou kunnen leven in functie van een gezin, zoals mijn moeder heeft gedaan. Er zat een grote onrust in mij, iets wat naar buiten moest. Ik ben heel blij dat ik mijn ambities heb kunnen kanaliseren in een job die ik graag doe. Onze generatie moet zo hard werken dat je maar beter een passie kunt vinden. Mijn werk is een heel groot en belangrijk deel van wie ik ben.’

Lees het volledige interview in PSYCHOLOGIES, nu in de winkel …