Elise Crombez: ‘Je lichaam respecteren is voor mij een voorwaarde voor balans’
BIO : ELISE CROMBEZ
➻ werd geboren in Moeskroen in 1982.
➻ groeide op in Koksijde.
➻ werd als model ontdekt toen ze nog op de middelbare school zat.
➻ haalde meer dan tien keer de cover van het gerenommeerde modetijdschrift Vogue.
➻ was het gezicht van merken zoals Prada en Jill Sander en loopt modeshows voor onder meer Armani, Calvin Klein, Christian Dior, Louis Vuitton en Jean Paul Gaulthier.
➻ behoorde een tijdlang tot de top vijf van meest gevraagde modellen ter wereld.
➻ woont vandaag voltijds in Los Angeles (VS).
Heeft je dat jobs gekost?
EC: ‘Die vraag mag je jezelf niet stellen, anders word je gek. Je doet als model vaak castings maar haalt niet al die klanten binnen. Als je je telkens afvraagt waarom dat zo is word je op den duur paranoïde.’ Een immense ervaring op een prachtige plek kan vaak iets in werking zetten. Bij jou was dat een trip naar Esalen in Californië: je noemt het een keerpunt.
Tot welk inzicht ben je daar gekomen?
EC: ‘Er is daar een community waar je voor een dag, een week of langer kan aansluiten. Je helpt mee in de moestuin, je kookt samen en je volgt er cursussen. Ik volgde de cursus How to remove your blocks. Je zit in een kring met heel diverse mensen die allemaal met iets in het leven worstelen. Dat kunnen delen met elkaar hielp enorm. Iedereen heeft zijn eigen verhaal en zijn eigen moeilijkheden. Het is niet omdat ik model ben dat ik geen probleem heb met mijn uiterlijk of geen onzekerheden daarover ken. En dat geldt voor iedereen. Een knappe, succesvolle piloot kan heel onzeker zijn in de relatie met zijn vriendin bijvoorbeeld. Wat mij in Esalen vooral trof was dat we allemaal heel echt waren. We deelden elkaars verhalen, we steunden elkaar, waren gewoon samen aanwezig en dat op een prachtige plek in de natuur.’
‘Je omringen met de juiste mensen, gezonde dingen eten die je zelf uit de moestuin haalt, gesprekken hebben die ertoe doen, lachen met mensen van elke leeftijd, dat zorgt ervoor dat je goed slaapt en dat je opstaat met veel energie en zin in de nieuwe dag. Heb ik mijn levensweg in die ene week in Esalen gevonden? Ja en nee. Het heeft me alleszins wel veranderd en me dichter bij mezelf gebracht. Het verschil tussen de rit naar Esalen en de rit weg van Esalen was in elk geval immens.
Wil dat zeggen dat ik een leven ver weg van iedereen in de natuur heb overwogen?
EC:Dat ook weer niet, dat zou voor mij ook geen goede balans zijn. Ik heb de drukte en de energie van de stad nodig om daarna terug te kunnen keren naar mijn thuis waar ik tot rust kan komen.’
Het is belangrijk om je bewust te zijn van die dingen die je uit balans brengen om er beter mee om te kunnen gaan.
Wat is dat bij jou?
EC: ‘Piekeren. Het is iets wat eigenlijk geen zin heeft maar als je dat beseft is het vaak al te laat en kan je de machine in je hoofd niet meer stilzetten. Ik probeer het piekeren tegen te gaan door mijn pad te visualiseren en erop te vertrouwen dat het goed komt. Tijd nemen is ook belangrijk, zelfs op het egoïstische af. Als ik een uur nodig heb om mijn to do-lijstje af te werken dan neem ik dat uur. Liever te laat komen en dan ten volle aanwezig zijn dan je heel de tijd op te jagen tijdens een afspraak omdat je dit en dat nog moest doen.’
Je somt in je boek ook een aantal van je helden op. Mensen die voor jou een bron van inspiratie waren.
EC: ‘Het zijn er niet zo veel maar het zijn wel allemaal vrouwen waar ik een bepaalde magische vertrouwensband mee opbouwde of die me door een moeilijke periode hebben geholpen. Soms duurde dat maar een tel, zoals met Pita, een Ierse vrouw van zestig die me op het vliegtuig, op een moment dat ik erg diep zat, zei “een beetje suiker af en toe kan geen kwaad, je hebt dat nodig”. Soms kom je mensen tegen die iets doen of zeggen waarna je wereld weer even meer opengaat. Bij mij zijn dat meestal vrouwen. Vrouwen die hun levensverhaal delen, die vertellen over het parcours dat ze al hebben afgelegd. Een echte, sterke vertrouwensband met iemand opbouwen is niet gemakkelijk en komt niet zo vaak voor. Ik bedoel het soort band waarbij het simpelweg nooit gebeurt dat je hem in vraag moet stellen. Als je erin slaagt om zo’n band te hebben word je een kalmer persoon. Meer relaxed. Minder angstig. Je hebt meer vertrouwen. Het is alsof je weet dat alles wel in orde komt, wat er ook gebeurt in je leven, welke ongelukkige keuzes je eventueel ook zou maken in de toekomst.’
Die zielsverwantschap zoek je misschien nog meer bij anderen als je ver weg bent van familie en vrienden?
EC: ‘Ik herinner me dat ik me als kind soms afvroeg “wat als de liefde van mijn leven een Australische schapenherder is, hoe zal ik hem ooit ontmoeten?”. Daarom zie ik mijn leven van reizen als een cadeau, het brengt me op plaatsen waar ik anders nooit zou komen. Ik heb vriendinnen overal ter wereld die ik als zussen beschouw. En ik heb inderdaad een aantal vrouwen ontmoet met wie ik na een paar momenten zo’n enorm gevoel van herkenning had dat het leek alsof we elkaar al jaren kenden.’
‘Soms maak ik me zorgen omdat ik geschiedenissen met mensen mis. Dat heb je wel met familie en vrienden thuis. Mijn leven laat niet toe om lange geschiedenissen op te bouwen. Ik heb dat besproken met een psycholoog en die zei me dat je soms vrouwen elkaar kan zien omhelzen op een luchthaven en dan blijkt dat die elkaar amper drie uur kennen van op een vlucht waar ze goed met elkaar hebben gesproken – en elkaar hebben begrepen. Die omhelzing toont dan eigenlijk een verleden van jaren.’
‘Het gaat niet altijd om een gemeenschappelijk verleden maar wel om een gemeenschappelijk gevoel van herkenning. Jezelf durven tonen en echte aandacht hebben voor de ander, soms eens een complimentje geven aan een vrouw waar je iets in ziet, misschien doen mensen dat te weinig. Mensen hebben schrik dat de ander hen gek zal vinden. Ik trek me dat niet aan. Mij heeft het al mooie relaties opgeleverd.’
‘Piekeren kan me uit balans halen. Ik probeer het tegen te gaan door te visualiseren en erop te vertrouwen dat het goed komt’
Heb je het gevoel dat je dingen hebt moeten opofferen?
EC: ‘Iedereen heeft bepaalde fases in zijn leven. Kindertijd, jeugd, adolescentie en zo verder. Als je een van die fases overslaat word je daar op een bepaald moment toch wel mee geconfronteerd. Ik heb dat met de studententijd. Die heb ik volledig overgeslagen. Een tijdje vroeg ik me af wie ik geweest zou zijn als ik was gaan studeren, hoe dat me gevormd zou hebben.’
‘Toen ik dertig was ben ik een semester drama gaan studeren en heb ik zo toch even van de studententijd geproefd. Daarna was dat gevoel van iets te missen een beetje uit mijn systeem. Echt het gevoel dat ik iets heb opgeofferd heb ik niet, ik heb er zoveel voor teruggekregen. Ik zou nooit de vrouw zijn die ik nu ben mocht ik niet voor die job gegaan zijn. Toen ik vroeger in de 3Suisses keek, keek ik niet naar de mode maar naar de meisjes en hun houdingen. Mijn moeder kan dat beamen. Als we naar het strand van Koksijde gingen nam ze vaak haar fototoestel mee en moest ze dikwijls tegen mij zeggen “nee Elise, nu wil ik ook je broer eens fotograferen”. Ik sprong altijd voor de lens.’
‘Er heeft lang een foto bij ons in de woonkamer gehangen van mij, een jaar of vijf, zes, op het strand. Het verhaal daarachter luidt dat mijn moeder ook toen weer zei “nee, Elise het is aan je broer nu”. Mijn broer was zandkastelen aan het bouwen en had het zelfs niet door dat mijn moeder hem wilde fotograferen. Ik ging een beetje verder zitten en liet met een schopje zacht zand over mijn been vloeien. “Elise, dat is mooi, doe dat nog eens”, riep mijn moeder. Ik wist telkens precies wat ik moest doen om die camera weer op mij gericht te krijgen. Het zat er gewoon echt altijd al in.’
Meer Lezen:
Model/Your Body, Elise Crombez (Lannoo, 2015)
www.modelyourbody.be
