Hoe (over)leef je met chronische pijn?

‘Ik mediteer en lees veel, ook over oosterse wijsbegeerte. Het helpt me om de pijn te kunnen zien als een onderdeel van mijn leven, maar niet als wie of wat ik ben’

‘Ik probeer zelf de pijn vooral buiten te sluiten; de waarneming ervan zo lang mogelijk weg te houden uit mijn bewustzijn. Verder helpt alles wat je spieren tot rust brengt. Ik zit elke dag in mijn kleine infraroodsauna. Ik neem af en toe een shiatsumassage of een sessie fysiotherapie. Ik ben een groot gebruiker van paracetamol, al probeer ik dat zoveel mogelijk te beperken. Pijnstillers beïnvloeden wel, maar ook weer niet zoveel. Ik gebruik wietolie om te slapen, niet overdag. Ik heb ook een tijd antidepressiva geprobeerd, omdat wel meer pijnpatiënten dat voorgeschreven krijgen, maar ben daar na twee maanden mee gestopt omdat ik de meest vreselijke nachtmerries kreeg. Ik heb ook anti-epileptica genomen, vooral om zintuiglijke prikkels te stillen, maar ook daar merkte ik na een tijd nog maar weinig van. Er zijn ook cognitieve therapieën die je met de pijn leren omgaan. Belangrijk op zich, alleen haalt het je pijn niet weg. En al die zelfhulpboeken die zeggen dat je pijn kan verdwijnen als je stress onder controle krijgt, zijn leuk bedacht door mensen met een gewoon zenuwstelsel. Bij ons werkt het niet.’

Het beest in de ogen kijken

‘Aanvaarding is het enige wat mij rust brengt. Het betekent ook de frustratie helemaal doorgronden, het beest in de ogen kijken. Maar aanvaarding gaat ook over: count your blessings. Ik ben moeten stoppen met werken, maar daardoor heb ik mijn kind thuis van dichtbij kunnen zien opgroeien. En ik schrijf romans, schrijven helpt me focussen en brengt me in een flow, dat helpt tegen de pijn. Veel mensen willen graag schrijven, maar hebben er de tijd niet voor. Ik kan mezelf natuurlijk niet meten aan gewone mensen, ik kan niet echt mee met de stroom. Ik moet veel rusten, leef in slow motion. Ik mediteer veel, ik lees veel, ook over oosterse wijsbegeerte, dat doe ik al mijn hele leven maar het helpt me ook om mijn pijn te begrijpen en ermee om te kunnen gaan. Het helpt me om los te kunnen komen van dat persoonlijke stuk van onvrede en om de pijn te kunnen zien als een onderdeel van mijn leven, maar niet als wie of wat ik ben.’