Wie is écht geschikt als therapeut?

Waar gaat het eigenlijk over?

Op 1 september 2016 werd de wet van 4 april 2014 op de geestelijke gezondheidszorgberoepen van kracht. Die wet, ook wel ‘de wet Muylle’ genoemd, werd door minister van Volksgezondheid Maggie De Block op punt gesteld, en moet eindelijk een antwoord bieden op een vraag die al twintig jaar aan de orde is:
wie mag zichzelf psycholoog noemen? Tegelijk wordt ook duidelijker omschreven wat psychotherapie precies is.
Dat wordt geen apart beroep, maar is voortaan een specialisatie, die is voorbehouden aan klinisch psychologen, orthopedagogen en artsen die een bijkomende opleiding hebben gevolgd aan een universiteit of hogeschool. De wet voorziet in een reeks overgangsmaatregelen voor wie al aan de slag is als therapeut of een opleiding volgt. Bachelors en masters met een gezondheidszorgberoep mogen autonoom psychotherapie blijven geven. Wie geen diploma in een gezondheidszorgberoep heeft, zal alleen nog therapie mogen aanbieden onder toezicht van een arts, een klinisch psycholoog, een klinisch orthopedagoog of een ander gezondheidszorgberoep. Wat die ‘supervisie’ precies inhoudt, zal nog moeten blijken uit de uitvoeringsbesluiten, die een Federale Raad zal uitschrijven. Ook over de vraag of therapie wordt terugbetaald, en onder welke voorwaarden dat dan gebeurt, is momenteel nog geen zekerheid.