‘Life Itself’, een wervelwind van emoties

Er zijn verhalen die alleen het leven zelf kan vertellen… Life Itself doorkruist het leven van mensen van verschillende generaties die elkaar onder normale omstandigheden nooit zouden hebben ontmoet. Van Manhattan tot Sevilla blaast deze dramatische komedie ons omver in een wervelwind van emoties. Na het immense succes van de reeks This Is Us tekent scenarist en regisseur Dan Fogelman met deze film zonder twijfel voor een van de meest ambitieuze scenario’s van Hollywood.

Life Itself: een film die niet in een hokje past

‘Er was iets aan dit project dat me raakte in het diepste van mijn ziel. Ik moest er gewoon voor gaan’, legt Dan Fogelman uit. ‘De film mijmert over dat fantastische en vreemde ding waar we allemaal middenin zitten – het leven zelf, en de gelukkige en ongelukkige momenten die dat met zich meebrengt. Het leven is onvoorspelbaar en chaotisch, en zit vol liefde en tragedie. De film boort daarom ook meerdere thema’s aan. Het is bijna onmogelijk om het verhaal samen te vatten, en dat is een van de redenen waarom ik besloot aan dit project mee te werken.’

Met zijn vele hoofdrolspelers en valse sporen speelt de film met de verwachtingen van de kijker. Dan Fogelman laste in zijn regie verrassingen en totaal onverwachte momenten aan elkaar. Volgens Aaron Ryder, producer van de film, is Dan Fogelman een visionair. De intelligente regie maakt de film nog aantrekkelijker.

Het verhaal gaat over verschillende landen en generaties, maar de grootste verdienste van Fogelman is volgens producer Mary Bowen de schijnbare eenvoud die hij aan de film geeft. ‘Het is zoals met de Beach Boys’, zegt ze. ‘Als je naar hun melodieën luistert met een ongeoefend oor, denk je gewoon een vrolijk liedje te horen. Maar in werkelijkheid zijn het briljante en gesofisticeerde melodieën. Ik vind dat Dan erin geslaagd is om dit verhaal op te tillen tot iets wat een ander niet zomaar zou lukken.’

‘We zijn allemaal maar een puzzelstukje…’

De vele hoofdrolspelers biedt dit project de gelegenheid om zowel bekroonde acteurs, als veelbelovende debutanten en buitenlandse acteurs die hun eerste stappen in een Hollywoodproductie zetten, samen te brengen.

Volgens Olivia Wilde (in de rol van Abby) slaagde Dan Fogelman erin om een film te maken die precies weet te vertolken hoe het leven ons kan verrassen, shockeren, enthousiasmeren en verwoesten. Life Itself laat ons zien dat elk van ons niet meer dan een puzzelstukje is in een groter geheel. Olivia Cooke (in de rol van Dylan) vertelt hoe Dan Fogelman de gave heeft om sterke emotionele spanningen te creëren op een onverwachte manier. ‘De film houdt het perfecte evenwicht tussen tragedie, melancholie, pikante dialogen en hilarische momenten’, zegt ze. ‘Hij is een meester in het afwisselen van intrieste momenten met een plotselinge oergrappige dialoog of een burlesque scène. Het ene moment word je geraakt, het andere word je weer vrolijk opgetild door een komische situatie…’

Van New York tot Sevilla

Fogelman was er zich van bewust dat hij een risico nam door het verhaal plots van New York naar Sevilla te verhuizen, en vooral om van het Engels naar het Spaans over te schakelen. Maar dat maakte deel uit van het project. ‘Op die manier beleven we samen een erg ongewone situatie die een mens kan overkomen’, preciseert hij. ‘Ik dacht dat het interessanter zou zijn als de personages die liefde en rouw meemaken op een ander continent en in een andere taal zouden communiceren.’
‘Er is moed nodig om conventies naast je neer te leggen’, schaart producer Aaron Ryder zich achter Gogelman en diens riskante beslissing. ‘Het getuigt van een heldere visie over wat hij met dit project wilde bereiken, en van zijn kwaliteiten als regisseur. Hij was er gewoon van overtuigd dat de film niet dezelfde impact zou hebben als hij andere keuzes had gemaakt.’ Ook al weet hij zeker dat dit de juiste keuze was voor de film, toch geeft de regisseur toe dat de taalwisseling hem tijdens het draaien soms verlamde. ‘Kijkers gaan zich hechten aan de Engelstalige personages’, zegt hij, ‘en toch was ik ervan overtuigd dat als het verhaal zich verderzette in Spanje én in het Spaans, de film een bijzondere meerwaarde zou krijgen. Antonio Banderas begint dit hoofdstuk met een lange monoloog in het Spaans, waardoor de kijker niet alleen van continent, maar ook van taal moet veranderen. Maar tijdens de eerste publieke vertoning van de film veroverde Banderas onmiddellijk de harten van de Amerikaanse kijkers. Je kon een speld horen vallen in de zaal.’

Voor de regisseur was het belangrijk dat de acteurs die dit stuk van de film zouden vertolken stuk voor stuk zelf Spaans waren, en wilde in het bijzonder met Antonio Banderas werken. ‘Dan wilde de rol van M. Saccione, de eigenaar van de olijfgaard, toevertrouwen aan een Spaanse acteur die wereldbekend is’, legt Ryder uit.

Antonio Banderas haalt alles uit de kast

De acteur, die zich voor het eerst liet opmerken in de eigenzinnige komedies van Pedro Almodovar, legt uit dat hij zich met Life Itself voor de tweede keer engageerde voor een filmisch avontuur ‘buiten categorie’. ‘De film gaat over de perikelen van het leven’, vertelt Banderas. ‘En het leven is nu eenmaal verrassend. De film gaat eigenlijk over mijn eigen parcours. Ik heb in twee universums geleefd: Spanje en Amerika, waar ik nu 25 jaar woon. Ik hop heen en weer tussen die twee werelden en dat is precies wat er in de film gebeurt. (…) In het begin van mijn carrière nam ik een risico door te acteren in de films van Pedro, die de traditionele codes van de cinema uitdaagt. En nu ontmoette ik Dan Fogelman, die hetzelfde probeert te doen.’

Nadat hij de scènes met Isaac en Olivia Wilde in New York zag, was de acteur gewonnen voor het project. ‘Het is buitengewoon’, zegt Banderas. ‘De beelden hebben een emotionele kracht die niet makkelijk te regisseren is, en tegelijkertijd hebben ze een verbijsterende naturel. Je gaat door de knieën voor het verhaal, en uiteindelijk is dat al wat telt. Ik vind Dan een heel grote regisseur. Hij is erin geslaagd om de hele film een boeiend ritme mee te geven.’

Dan Fogelman lijkt nog steeds onder de indruk van de aanwezigheid van Banderas in de film. ‘Hij is niet zonder reden een grote ster’, zegt de regisseur. ‘Het is de coolste kerel ter wereld. Toen hij me vroeg wat hij moest aantrekken in de film, zei ik hem: “Antonio, ik ben maar een boerenpummel uit New Jersey. Ik ga toch niet aan Antonio Banderas zeggen wat hij moet dragen?!” Ik voelde gewoon aan dat als ik de rol zou toevertrouwen aan iemand die zo krachtig en charismatisch en tegelijk zo kwetsbaar is, we meeslepende cinema zouden maken.’

Een originele, Dylanesque soundtrack

Toen Dan Fogelman Life Itself aan het schrijven was, luisterde hij naar het album Time Out of Mind van Bob Dylan, en vooral naar het nummer Love Sick. Dylan schreef het dubbelalbum na de scheiding van zijn tweede vrouw in 1997 en het gaat dan ook op een melancholische manier over liefde en rouw. ‘Ik vond dat Love Sick goed paste bij het begin van de film’, zegt Fogelman. Terwijl hij het scenario van de film uitwerkte en luisterde naar de cd van Bob Dylan, las hij een essay over Time Out of Mind dat hem een ander idee gaf. ‘De auteur van het essay schreef over een bepaald liedje, Make You Feel My Love. Hij schreef dat het veel te romantisch en vrolijk was voor een verder zo triest en melancholisch album. Dat deed me beslissen om het nummer te gebruiken voor het einde van de film, zodat Dylan de rode draad doorheen het geheel werd.’

Restte nog één grote hindernis: toestemming krijgen van Bob Dylan zelf om zijn muziek te gebruiken. ‘We waren er allemaal van overtuigd dat het onmogelijk was om de film te maken zonder de muziek van Bob Dylan’, zegt Mary Bowen. ‘Andere muziek zou een heel andere emotionele impact hebben.’ Via de music supervisor van de film slaagde Fogelman erin om Jeff Rosen te contacteren, de man die de muzikale rechten van Dylan beheert. Het script beviel hem, en op zijn beurt stelde hij het voor aan Bob Dylan, die zijn toestemming gaf. ‘Ik heb deze film geschreven zonder dat ik wist of we de rechten zouden krijgen of niet’, vertelt de regisseur. ‘We hadden het geluk dat we zeven songs van Dylan mochten gebruiken en de rest van de soundtrack konden inspireren op zijn muziek.’

Een sprankeltje hoop

Voor Mary Bowen past Life Itself niet in een hokje. ‘Dan heeft een heel uitgesproken standpunt, maar dat proberen definiëren zou het alleen maar onrecht aandoen’, zegt de producer. ‘Het leven is complex en Dan exploreert het op een manier zoals alleen hij dat kan. Soms gebeuren er verschrikkelijke dingen bij goede mensen. En een slechte ervaring kan ook leiden tot iets goeds. Het is de aard van het avontuur waar we allemaal in zitten. (…) Het komt erop neer dat je ook in de duistere momenten redenen kan vinden tot optimisme’, geeft de producer aan. ‘De meeste mensen maken goede en slechte dingen mee in hun leven. Het moeilijkste is om te blijven vasthouden aan dat sprankeltje hoop. Dan slaagt daar merkwaardig goed in. Hij doet je nadenken, maar hij doet je ook lachen en soms huilen. Dat kunnen alleen de grootste regisseurs.’

Zoals elke regisseur wil ook Fogelman dat zijn film de kijker raakt. ‘Ik hoop dat hij het echte leven weergeeft en tegelijkertijd een uitweg biedt voor de dagelijkse sleur’, zegt hij. ‘Ik hoop dat als de kijkers de filmzaal verlaten, ze emotioneel dooreen geschud zijn, maar tegelijk vervuld van hoop. De film is ambitieus en onderhoudend, ontroerend en optimistisch over het leven. Als mensen twee uur lang een leuke tijd hebben in de cinema en het gevoel hebben dat ze iets hebben gezien dat hen heeft geraakt, dan ben ik gelukkig.’

Dit artikel werd geschreven in samenwerking met Cinéart.
www.cineart.be