Tre Piani zet een vergrootglas op samenleven en menselijke relaties
Regisseur Nanni Moretti haalde voor zijn nieuwste film Tre Piani inspiratie uit het literaire werk van auteur Eshkol Nevo. De dramafilm biedt ons een inkijk in het leven van drie families die in een appartementencomplex in Rome wonen en wiens verhalen met elkaar verweven zijn. De film, die werd genomineerd voor een Gouden Palm in Cannes, verbindt op briljante wijze de lotsbestemmingen van de drie families en neemt daarbij de kwetsbaarheid en het belang van menselijke relaties onder de loep. Het resultaat is pure poëzie over het alledaagse leven met een universele weerklank, een film die je zeker moet gezien hebben.
Drie verdiepingen, drie families
Het leven van de bewoners van een Romeins appartementsgebouw wordt door een reeks gebeurtenissen radicaal overhoop gegooid. Lucio, Sara en hun zevenjarige dochter Francesca wonen op de eerste verdieping. In het appartement aan de overkant wonen Giovanna en Renato. Op een avond verdwijnt Renato enkele uren met Francesca. Op de tweede verdieping woont Monica, die in de steek wordt gelaten door haar man en worstelt met haar eerste ervaring als moeder. Ze wordt verteerd door de angst om op een dag te worden zoals haar eigen moeder, die werd opgenomen in een inrichting met een mentale stoornis. Op de bovenste verdieping woont een echtpaar rechters (Dora en haar man Vittorio), dat wordt geconfronteerd met een misdaad die hun 20-jarige zoon Andrea pleegt. Doorheen al deze losstaande gebeurtenissen wordt duidelijk hoe moeilijk het is om een ouder, broer of buur te zijn in een wereld waarin wrok en angst het gemeenschapsleven lijken te hebben overgenomen. Terwijl de mannen gevangen zitten in hun eigen koppigheid, proberen de vrouwen elk op hun eigen manier deze verscheurde levens te redden.
Hard maar herkenbaar
Net als Moretti’s eerdere films (Mia Madre, La Stanza del Figlio, Habemus Papam) is Tre Piani meesterlijk geregisseerd en worden de personages vertolkt door een absolute topcast (Riccardo Scamarcio, Alba Rohrwacher en Margherita Buy). Het verhaal draait rond universele thema’s als schuld, de gevolgen van onze keuzes, rouw, gerechtigheid en de verantwoordelijkheid die het ouderschap met zich meebrengt. De personages zijn breekbaar en angstig, worden gedreven door zorgen en obsessies, en voeren soms extreme handelingen uit. Toch kan de kijker vaak begrip opbrengen voor hun emotionele en sentimentele beweegredenen en wordt hij meegenomen naar de donkerste uithoeken van zijn eigen ziel.
@Tre Piani – Cinéart
“In een tijd waarin we het voortdurend hebben over wat we onze kinderen op ecologisch gebied zullen nalaten, praten we te weinig over wat we hen op ethisch en moreel gebied zullen nalaten. Al onze daden, zelfs binnen onze eigen intieme kring, hebben gevolgen voor toekomstige generaties. Dit verhaal gaat over onze neiging om een geïsoleerd leven te leiden, om afstand te nemen van een gemeenschap die we niet alleen niet meer zien, maar waarvan we ook denken dat we zonder kunnen,” legt Nanni Moretti uit.
Een bijzondere weerklank
Hoewel de film ruim voor de coronapandemie werd gemaakt, komt Tre Piani toch op het juiste moment. Na maanden van eenzaamheid en gedwongen isolement herinnert deze film ons eraan hoe intieme relaties boordevol voordelen maar ook obstakels zitten: binnen koppels, tussen ouders en kinderen, zelfs tussen buren. Hij nodigt de kijkers uit om ons open te stellen voor de buitenwereld. Het is een drama waarin het alledaagse leven op de proef wordt gesteld door tragedies en die ons dwingt in gedachten te houden dat ons eigen welzijn steeds onlosmakelijk verbonden is met dat van anderen. De bal ligt in ons kamp om niet opnieuw opgesloten te blijven op onze “drie verdiepingen”.
Zin om Tre Piani te zien? Waag je kans hier !
Dit artikel kwam tot stand in nauwe samenwerking met Cinéart.
cineart.be
Lees ook:
