Is Hillary dan de vrouw die we willen?

Tekst Celia Ledoux 

Er staat een vrouw op het punt om president te worden in Amerika – of toch op moment van schrijven. Hillary Clinton. Ofwel wordt zij de eerste vrouwelijke president, ofwel wordt het Trump. Hoe we ook zouden hopen, iets anders wordt het niet. Hemel of hel dus. En toch doen wij lauw. Als presidentsvrouw was Hillary populair in Europa. In Amerika minder. Ze publiceerde geen koekjesrecepten en te veel politieke meningen. Al snel werd ze teruggefloten. Amerika wilde geen politiek makende first lady. Europa hield van haar kordate open glimlach en haar democratische ideeën. Een gedroomde presidentskandidaat.
Maar waar Hillary zich tijdens haar eerste presidentiële campagne nog vrij open gedroeg – misschien wat ontwapenend onhandig – zien we nu een ander persoon. Alsof ze de vrouw in zich heeft opgeborgen. Misschien is dat nodig. Een vrouwelijke presidentskandidaat die zich ook vrouwelijk gedraagt, is ondenkbaar voor de gemiddelde Amerikaan. Buitensporig veel belang hecht die aan een uitstraling van kracht en macht in zijn leider. Het is een complete impasse: enerzijds is ze niet vrouwelijk genoeg (voor een first lady). Anderzijds is vrouwelijkheid op zich uit den boze (voor een president). Of samengevat: de Amerikaanse president kan simpelweg geen vrouw zijn. Vanuit die vreemde dubbele standaard gemeten, doet Hillary het heel aardig. Toegegeven, ze heeft niet de netste sponsors. Monsanto, bijvoorbeeld, wordt verguisd in Europa. En er komen vervelende mails bovendrijven. Het bevestigt haar imago, ook in Amerika, dat ze gewoon deel is van het establishment en dat ze niet die grote moeder zal zijn die uit pure zorg voor haar burgerkinderen, het leven en de planeet, een heel andere koers zal varen. En toch, haar aanpak en speeches slalommen richting succes. En haar stijve broekpakjes en dito speeches over vrouwelijkheid en girl power lijken te werken. Of toch genoeg. Maar wanneer het over issues gaat, toont ze geen sociaal, maar een ijzeren gezicht. Ze lijkt de havik die ze ook op het departement van Buitenlandse Zaken was. Is dat werkelijk een masker? Zou het kunnen dat Hillary stilaan een harde tante is geworden? Zou ze zich als presidente zachter opstellen? Het is natuurlijk de vraag of dat überhaupt realistisch is. Hillary vertegenwoordigt een generatie. Ze is de abstractie en de superversie van de babyboomoma. Kapitaalkrachtig, mater familias, manager van haar eigen leven en meestal ook in haar job. Dat zijn geen oma’s die voor de kleinkinderen zorgen – of hoogstens tijdens een vrijgemaakt weekendje vol foto-operaties in hun drukke agenda. En in hoeverre verplicht politiek je niet tot een spel, omdat je zonder de blik van de camera niet meer meespeelt? Is Michelle Obama die perfecte koningin? En zit er geen stalen onbuigzaamheid onder Sanders’ opa-imago? Misschien wilden wij wel dat onze oma’s zachter waren, inclusief Hillary. Misschien droomden we stiekem als eerste vrouwelijke president wel van een heldin, die de moed zou hebben uit te spreken wat wellicht miljoenen vrouwen (en mannen) denken: laten we dit circus stoppen, laten we weer werk maken van waar het in het leven echt om draait. Het begin van een warm en wijs matriarchaat. Maar dat is nu eenmaal niet hoe haar generatie het aanpakt. Zij zijn tantes van broekpakken in één kleur, van aanpakken en van niet flauw doen. Hun generatie werd nooit getoond dat de wereld anders kon. Ze zijn de laatste generatie die zich denken in technicolor kan veroorloven en gelooft dat hun aanpak de enige juiste is. We hebben maar te slikken, zelfs als we het liever zouden overslaan. Hebben we trouwens een andere keuze?