Mogen we nog voor elkaar zorgen?

Hoe meer besparingen, hoe minder aandacht en middelen er lijken te gaan naar de humane kant van werk, hulpverlening en gezondheidszorg. Rendabiliteit voor alles. Tot spijt van wie in een beroep gestapt is precies omwille van die menselijke kant. Bezorgd om de zorg? Terecht. Al mogen we de blijvende inspanningen om respectvol voor elkaar te zorgen niet uit het oog verliezen.

Tekst Hade Wouters – Foto Shutterstock

‘Het klinkt positief om iedereen verantwoordelijk te maken voor zichzelf, voor zijn familie, voor de buren. Solidariteit is goed. Alleen zien we dat het in de praktijk gaat om een verkapte besparingsmaatregel’ Anne Dedry, directeur van een vormingscentrum

Niet iedereen is een uitgesproken zorgzaam type maar over het algemeen zijn we toch begaan met elkaar. Uit onderzoeken naar geluk blijkt iets kunnen betekenen voor de ander zelfs een van de topvoorwaarden om ons goed te voelen in ons leven. Wie voor een sociaal beroep kiest doet dat meestal ook niet zomaar, maar omdat hij of zij voor of met mensen wil werken, begaan is met de menselijke kant van de zaak, de levenskwaliteit van mensen wil verhogen en wil bijdragen aan zorg en heling. Het is voor mensen in de zorg dan ook bijzonder demotiverend als ze hun roeping niet in goede omstandigheden kunnen waarmaken. Als praktische omstandigheden en structurele problemen zoals tijd-, geld- of personeelstekort hen noodzaken om handelingen bijna robotmatig uit te voeren en ze daardoor de diepmenselijke kant van de zaak – de echte contacten, ‘dat waar ze het voor doen’ – geen ruimte kunnen bieden. ‘Ik wil me niet meer moeten verontschuldigen voor mijn job’, schreeuwde de jonge verpleegster Liesbet Claeys het deze zomer in een getuigenis op de website van De Standaard uit. Als jonge en gemotiveerde verpleegkundige schaamde ze zich voor het niveau van zorg dat ze moest bieden in een zorghotel in het Gentse. Eén verpleegster voor honderd bewoners, niet in staat zijn om toezicht te houden op ongelukjes of een vraag om drinken, slechte hygiëne en foute medicatie door tijdsgebrek, en een patiënte die om zes uur naar bed moet omdat er geen tijd is voor de avondverzorging. Schrijnend, dat is het minste wat je kan zeggen. Maar eerlijk? Niets nieuws.