Hoe versier ik een ezel?

(edito van 25 september 2020)

Als ik ons artikel over asinotherapie lees, krijg ik zin om op reis te gaan met een ezel. Niet zittend op het dier, neen, dat is niet de bedoeling, maar gewoon zij aan zij de wereld rond. Ik zie mezelf al mijlenver stappen naast Rucio, langzaam maar resoluut. Ik lees de kaart, Rucio torst onze bagage.

De Schotse avonturier Robert L. Stevenson, auteur van Treasure Island en The Strange Case of Dr Jekyll and Mr Hyde, doorkruiste in 1878 de Franse Cevennen met zijn ezel Modestine. Hij deed dit om zijn liefdesverdriet te verwerken. Zelf zou ik het doen om mijn karakter wat bij te schaven. Om rustiger te worden, bijvoorbeeld. Want in het scheldwoordenboek worden ezels getypeerd als koppig en dom, maar in wezen zijn het vooral geduldige en respectvolle dieren. Dankzij hun kalmte en zachtaardigheid zouden het echte zenmeesters zijn, en tijdens het reizen zou je als vanzelf hun gedrag overnemen. Wel beschikken ze over een zekere vorm van … euh … onverzettelijkheid. Ezels gehoorzamen enkel als ze dat willen, dus uit oprechte liefde of omdat het hen op een of andere manier goed uitkomt. Ook dat lijkt me wel een mooie uitdaging: hoe versier ik een ezel?

Stel nu even dat we allemaal met een ezel te voet op reis zouden gaan. Dat lijkt me goed voor de volksgezondheid: meer beweging, minder stress. En meteen hebben we ook een oplossing voor het teveel aan kerosine-uitstoot. Toegegeven: een nog grotere economische malaise van de luchtvaartsector wordt dan onvermijdelijk, maar kijk, misschien is reorganisatie en herscholing wel mogelijk. Van piloot naar ezelboer. Van steward(ess) naar dierenverzorger, van koffie serveren naar wortels voederen en hooi scheppen. Terug naar de basics, die de meesten onder ons nooit gekend hebben …

Ach neen, natuurlijk gaan we de wereld niet redden door met zijn allen te gaan ezelreizen. Maar misschien kan dit wel een mooie metafoor zijn voor hoe we in tijden van het nieuwe, nieuwere en nieuwste “normaal” steeds meer out of the box zullen moeten denken. We kunnen een probleem namelijk niet oplossen op het niveau waarop het gecreëerd is, zoals Einstein al zei. We zullen stevig moeten gaan omdenken. We kunnen ook niet terug naar vroeger. Dat is voorbij, we zullen ons verleden moeten verweven met de toekomst.

Einstein geloofde trouwens heel erg in intuïtie, in verbeelding en inspiratie als sleutel tot het weten. Daar sluiten we graag op aan. We bieden je in dit nummer nog andere mogelijkheden aan om out of the box te denken. Of beter gezegd: out of the box te voelen. Want wat zou er gebeuren mochten we ons intuïtieve kanaal meer vrijmaken? Als we onze intuïtie – het buikgevoel, de flits, het innerlijk stemmetje, you name it – meer zouden gebruiken? Volgens een van de coaches die aan het woord is, komt dat voor een groot stuk neer op het herstellen van de verbinding tussen onze linker- en rechterhersenhelft. Dus ook terug naar de basics, of alleszins meer in balans.

Ik spring nu van de bok op de ezel, maar ik wil nog even terugkomen op Rucio – zijn naam ontleent mijn reisgezel aan het ros van Sancho Panza. Over ezels ben ik ook te weten gekomen dat het geen vluchtdieren zijn, zoals paarden, maar dat ze bij gevaar in de freeze-modus gaan. Net zoals ze verstarren wanneer ze ergens geen zin in hebben. Bijzonder, toch? Ik voel het al, het wordt een boeiende reis.

 

Tanja Dierckx, hoofdredacteur PSYCHOLOGIES
tanja@psychologies.be

Foto: Carmen De Vos