Ploggen op je sokken
Enkele dagen na het verschijnen van dit nummer van Psychologies is het Plogging Day: de oproep om samen al joggend zwerfvuil op te ruimen, in het leven geroepen door de actie Mei Plasticvrij. Je mag ook plokken: joggen op je sokken, of rustig kuierend af en toe een buiginkje maken voor een rondslingerend blikje of de plastic omhulling van een take away boterham. Achteloos in de berm gegooid door een gehaaste voorbijganger die – echt echt waar – dacht dat daar een publieke vuilnisbak stond – of dat hopen we dan toch. Niks dan goeds over de onzichtbare medemens.
Plokken is iets voor mij. Ik ben eerder van het easy going soort. Als je kon soggen, ploggen vanuit je sofa, zou ik ook meedoen. Elke dag zelfs. Erg om toe te geven? Ja, toch wel een beetje. Net als iedereen wéét ik dat het goed is om veel te bewegen, maar behalve zo nu en dan een downward facing dog of een dolle dans door de woonkamer bij een keigoed nummer, zul je me niet zo veel zien sporten. En toch ben ik stiekem jaloers op Jesse in ons dossier, die zegt dat ze niet zonder haar rondje joggen kan en er zelfs een babysit voor laat komen. Maar wat niet is, kan altijd nog komen, bedenk ik me optimistisch. Want naast anders omgaan met plastic, wil ik ook echt graag weer wat beweging in mijn leven brengen deze zomer. Ook al moet je me niet meteen op de marathon van Brussel verwachten. Ik laat me liever leiden door de sympathieke veranderingsgoeroe Jelle Hermus (soChicken.nl) die in ons dossier, met veel inlevingsvermogen, toegeeft hoe moeilijk het is om onze natuurlijke ingebakken luiheid te boven te komen. En hoe hij zichzelf af en toe overhaalt om – enkele minuten maar – een kleine move te plegen: een strekje in de woonkamer, een paar asana’s, een beetje joggen ter plekke voor de tv, en hoe hij – als eenmaal in beweging is gekomen – meestal meer zin heeft om gewoon verder te doen, dan zich weer geeuwend op de bank te leggen. Een mens moet zichzelf nu eenmaal uitdagen, want ons DNA is van nature uit geprogrammeerd om zuinig om te gaan met energie, laat Jo Delabastida, hoofd gezondheidsbevordering bij de CM, ons nog weten. Geen wonder dat we dus geneigd zijn in een hangmat te liggen en naar een schermpje te staren, om pas te bewegen als het echt niet anders kan (dorst!). Chapeau dus als we onszelf zover kunnen krijgen dat we zomaar, op een vrije dag, een sprintje doen, of een ploggingetje plegen. Een beetje zelfwaardering is aan de orde.
Kleine makkelijke dingen ondernemen die je al doende zin doen krijgen in meer; volgens mij is dat de beste manier om verandering aan te brengen in je leven. Niet omdat het zogezegd moet, niet omdat er oordelende mensen over je heg meekijken, of omdat je likes wil, maar gewoon omdat je gaandeweg merkt dat het je deugd doet. Merken dat je iets aan je leven kan veranderen, in de richting die je zelf graag wil, geeft je overigens een gevoel van macht, merkt psychologe Katalien Bollen op in haar boek Allemachtig. Een titel die overigens aangeeft dat we ons in tijden van collectieve machteloosheid ook samen krachtig kunnen voelen. ‘Dat kan alleen als het niet langer over jij of ik gaat, maar als we leren denken in termen van jij en ik’, zegt ze nog. Niet alleen goed voor mij, niet alleen goed voor jou, maar goed voor allebei. Een win-win dus. En zo belanden we als vanzelf weer bij het ploggen: niet alleen goed voor het milieu, ook nog eens goed voor je lijf, en goed voor het collectieve gevoel dat we samen meer teweeg kunnen brengen dan in ons eentje, energiebesparend op de sofa. Waarmee ik vermoed dat ik mezelf overtuigd heb: dat wordt dus ploggen maandag. 😉 Of toch een paar verplichte sprintjes. Om dan tegen een groepje andere ploggers aan te lopen en te merken dat het waarachtig echt gezellig wordt. Bedankt voor de tip, Jelle.
Anne Wislez is hoofdredactrice van Psychologies magazine
Foto: Carmen De Vos
Wil je vandaag (21 mei) ook gaan ploggen, check dan: https://www.facebook.com/events/263095387567539/
BRENG JE LEVEN IN BEWEGING, deze maand ons dossier in Psychologies
