David Dewulf: Voorkom een depressie door mindfulness

David Dewulf is opgeleid tot arts maar vooral gekend van zijn werk op het vlak van mindfulness. Hij richtte het Instituut voor Aandacht en Mindfulness (I AM) op, dat niet alleen wetenschappelijk onderzoek doet maar ook opleidingen geeft en projecten zoals mindfulness voor jongeren ondersteunt. Dewulf werkt nauw samen met verschillende universiteiten om het effect van mindfulness verder te onderzoeken en schreef al twaalf boeken over mindfulness. Hij woont vlakbij Gent met zijn vrouw en vijf kinderen. 

Tekst Sigyn Elst  – foto’s Frank Toussaint

Hij heeft pas een twaalfde boek uit, zijn agenda loopt over van de afspraken en tijdens ons gesprek weerklinkt zijn gsm regelmatig – met weliswaar een sfeervolle tune. Zijn jongste dochter loopt rond in huis en kruipt regelmatig bij haar papa op schoot. Mindfulnessautoriteit David Dewulf blijft er onverstoord onder. ‘Mindfulness is een enorme hulpbron.’

Wanneer voelde je je voor het eerst aangetrokken tot mindfulness?
David Dewulf: ‘Ik was toen elf jaar. Ik herinner me dat we op Nieuwjaar op tv naar het overzicht keken van de verschillende landen die het nieuwe jaar hadden ingezet. Er was net een beeld van Amerika getoond waarbij iedereen stomdronken en al zingend op straat rondliep en onmiddellijk daarna kwam Japan met beelden van een zenmeditatie. Ik wist op dat moment nog niet wat dat was maar wat ik zag maakte indruk op mij. Die diepe vorm van sereniteit greep me aan.’

‘Daarnaast herinner ik me uit diezelfde periode dat ik op familiebezoek was bij mijn prachtige grootmoeder. Er stond chocolade op tafel en een van mijn tantes vertelde dat ze van de dokter geen suiker meer mocht eten maar dat ze chocolade niet kon laten. Op het moment dat ze dat zei stak ze een praline in haar mond. Ik zie het nog altijd voor me en had de bedenking: is de menselijke geest zwakker dan een stukje chocolade? Ik was verbaasd.’

Toen was je dus al bezig met de invloed die je kan hebben op je eigen geest?
DD: ‘Ik voelde snel aan dat je eigenlijk zelf kan bepalen in welke mate je slaaf bent van de wereld, als je maar voldoende innerlijke kracht hebt. Gekoppeld daaraan heb ik kort daarna een jaar lang geen chocolade gegeten. Als test om te zien of dat me lukte. En dat ging.’

Kreeg je die aparte manier van denken mee via je ouders?
DD: ‘Ik ben eigenlijk in een totaal andere wereld opgegroeid. Mijn ouders waren zakenmensen met een succesvol eigen bedrijf waar op het hoogtepunt bijna driehonderd mensen werkten. Ik had waardering voor wat ze deden maar ik voelde ook al gauw dat zo’n leven niks voor mij was.’

‘Toen ik vijftien was sloeg het lot toe. Mijn broertje van acht jaar geraakte betrokken bij een ongeval. Hij heeft nog acht weken in coma gelegen maar heeft het uiteindelijk niet gehaald. Dat had een enorme impact op de familie. Mijn moeder is in de periode na zijn overlijden onder meer yoga gaan beoefenen en boeken beginnen lezen die ook mij geïnspireerd hebben. Zo was er het boek Autobiografie van een yogi van Paramahansa. Die ideeënwereld heeft me er toen toe aangezet om vegetariër te worden.’

Als je broer sterft

Hoe ging jij om met het gemis van je jongere broer?
DD: ‘Het heeft wel twintig jaar geduurd vooraleer ik daar echt volledig door was. De impact op ons gezin was zo groot. Als tiener zag ik wat het deed met mijn ouders om een kind te verliezen. Elk gingen ze er op een andere manier mee om, een manier die voor hen op dat moment het meest zinvol was.’

Heeft die gebeurtenis je nog meer in de richting van mindfulness gedreven?
DD: ‘Ik was al wel wat bezig met tai chi, taoïsme en meditatie maar ben er daarna nog meer over gaan lezen in spirituele boeken. Met heel veel weerstand maar met het geluk dat ik een leraar meekreeg heb ik op mijn achttiende mijn eindwerk over tao en tai chi mogen maken in de middelbare school. Ik was heel blij dat het kon want in die tijd was dat bijzonder.’

‘Ik heb geleerd om mijn eigen waarden minder persoonlijk te nemen’