‘Wat je zegt, ben je zelf’

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie heeft de sleutel tot een liefdevolle relatie in de hand? Wij allemaal, zo blijkt. Volgens Patricia van Lingen, relatietherapeute en coach, vormt spiegelen de belangrijkste pijler om te stoppen met drama in relaties. Door te spiegelen, krijg je inzicht in waarom je iets zegt, doet en voelt, en ga je van hard naar hart in al je contacten. Durf jij te kijken?  

Tekst Valérie Du Pré – Beeld Shutterstock

‘We zijn geneigd om alles buiten onszelf te leggen. Als we ons ergeren, ligt het aan de buurvrouw, het weer, de bus die te laat is. De uitdaging is om de switch te maken van extern naar intern’
Patricia van Lingen, relatietherapeute en auteur

Sommige signalen mag je niet negeren. Toen ik een tijd geleden zowel professionele contacten als vriendinnen enthousiast hoorde vertellen over de School voor Relaties en de spiegelmethode die daar centraal staat, besloot ik mij in te schrijven voor het trainingstraject. De eerste groepssessie was amper een halfuur bezig of daar was mijn eerste ergernis al. De trainer vroeg naar onze kijk op een bepaalde situatie, maar toen ik mijn visie deelde, leek niemand mij te zien of te horen.

Het groepsgesprek ging gewoon verder, alsof mijn woorden er nooit waren geweest. Toen een andere deelnemer niet veel later mijn visie herhaalde en er wél werd ingehaakt, voelde ik mijn hartslag versnellen. Mijn wangen werden warm, ik voelde boosheid branden in al mijn cellen. Praatte ik te stil, te onduidelijk, te Gents? Of vonden ze mij allemaal een onnozele trien, nu al? Later die avond zou ik ontdekken dat ik daar, op dat moment, een waardevolle spiegel kreeg. ‘Iedere heftige emotie die de ander bij jou oproept, zegt iets over jezelf. Je ergert je omdat je iets herkent wat van jezelf is’, verduidelijkte Patricia van Lingen, coach, relatietherapeute en oprichter van de School. ‘Je voelt je niet gezien en niet gehoord. Wat zegt dit over jezelf? Hoe goed luister jij naar jezelf?’

Terug naar de imprint

We zien de dingen niet zoals ze zijn, we zien de dingen zoals wíj zijn. ‘De buitenwereld ziet er voor iedereen anders uit’, zegt Patricia van Lingen. ‘De manier waarop jij kijkt naar de dingen die buiten jezelf gebeuren, vertelt veel over jezelf, over de bril waar jij doorheen kijkt, over jouw conditioneringen en werkelijke behoeften. Voor sommigen is de wereld een plek vol kansen, voor anderen een bol vol gevaren. Je ziet de dingen zoals alleen jij ze ziet. Dé waarheid bestaat dus niet.’

Wat voor de één voelt als een afwijzing, is voor de ander een uitnodiging om een tandje bij te zetten. Wat ons raakt in de buitenwereld weerspiegelt de blauwe plekken die vanbinnen zitten. In haar boek Wat je zegt, ben je zelf. De kracht van spiegelen stelt Patricia van Lingen dat die blauwdruk van hoe we in het leven staan – onze imprint – wordt gevormd tijdens onze eerste zeven levensjaren. Daar krijgen we veel goeds en moois mee van onze omgeving, maar daar ontstaat ook pijn en tekort. Situaties die ons als kind hebben gekwetst, of die we niet begrepen, vormen blauwe plekken of ‘hapjes’ in onze imprint. We dekken die toe met dikke lagen bescherming, maar de pijn blijft en heeft een effect op hoe we de dingen op volwassen leeftijd ervaren en aanpakken.

Als ik mij erger aan het feit dat ik geen reactie krijg, wil dat zeggen dat er ergens in mij een oude pijn is geraakt. De groep spiegelt mij op dat moment. Maar in plaats van de spiegel met beide handen vast te pakken en goed te kijken, vinden we het gemakkelijker om te wijzen. Patricia van Lingen: ‘We zijn geneigd om alles buiten onszelf te leggen. Als we ons ergeren, ligt het aan de buurvrouw, het weer, de bus die te laat is. Ook geluk proberen we buiten onszelf te halen. Je partner moet je gelukkig maken, je huis, de complimentjes van anderen. Pas als je bereid bent om de switch te maken van extern naar intern, ben je op de goeie weg.’

Probeer het maar eens: terwijl je wijst naar de ander, wijzen er drie vingers naar jezelf. Dé basis voor het herstellen van elke relatie is het herstellen van je innerlijke relatie. ‘Natuurlijk heeft de ander ook een eigen stuk, maar dat kan je nooit veranderen. Als je daarop gaat wachten, of als je gaat wijzen, verzand je heel snel in ruzie of conflict. Dan verzand je in ‘gelijk’ in plaats van in ‘geluk’. Wil je werkelijk vanuit je hart geven aan een ander, dan zul je moeten leren hoe je je eigen pijn uit je imprint zelf kan opvullen.’